Historia Janic (Johnsdorf)
Pod koniec XIII wieku „zasadźca” Jonas wraz z grupą rolników z Turyngii lub wschodniej Frankonii trafił do długiej, ze wszystkich stron otoczonej wzgórzami doliny, przeciętej potokiem. Teren, który otrzymali do zasiedlenia pokrywał gęsty las. Jonasowi towarzyszyło 14 rodzin przybyłych wozami zaprzężonymi w woły z całym swym dobytkiem, z pługami, ze zbożem na pierwszy zasiew i wszelkimi potrzebnymi narzędziami.
Teren przyszłej wsi podzielono na 19 równych pasów (łanów), które biegły prostopadle do potoku. Sołtys Jonas otrzymał 4 łany, jeden łan przeznaczono na drogę, a resztę rozlosowano między osadnikami. Po podziale rozpoczęło się wspólnie karczowanie lasu pod pola, w celu pozyskania budulca i wspólna budowa domów i budynków gospodarczych.
Dziesięć lat później gotowa była nowa wieś. Zagrody (budowane w typie frankońskim) znajdowały się po obu stronach drogi, która przebiegała dnem doliny. Prostopadle do drogi głównej wyznaczono też dwie drogi polne, dzielące wieś niejako na dwie części. Wiejskie błonia po obu stronach drogi były początkowo wolne od zabudowy, gdyż zagrody lokowano daleko powyżej granicy terenu zalewowego. W dalszych latach na błoniach lokowali swoje małe domki mieszkańcy, którzy nie posiadali ziemi.
Początkowo wieś należała do rycerskiego rodu von Spiller z Pasiecznika, a około 1600 roku została podzielona między właścicieli Maciejowca i Starej Kamienicy. W czasie wojen husyckich wieś została prawdopodobnie zniszczona, a niejedno gospodarstwo zostało bez gospodarza. Po okresie względnego spokoju wieś pustoszyły kolejne wojny: trzydziestoletnia, siedmioletnia, wojny napoleońskie. Nędza i nieszczęścia, które przynosiły wojny, dawały o sobie znać jeszcze przez długie lata. Wiele starych rodzin wymarło, tylko niewielu udało się przetrwać trudne czasy. Część gospodarstw całkowicie zanikła. W ciągu tych kilku wieków wieś stopniowo wyludniała się. W roku 1786 Janice miały 378 mieszkańców, w roku 1840 było ich 317, w 1885 roku 314, a w 1938 liczba ta spadła do 265. Obecnie zameldowanych jest 100 osób.
Cennym zabytkiem w Janicach był kościół parafialny, zbudowany na początku XVI wieku, kiedy mieszkańcy cieszyli się już względnym dobrobytem. Kamienno-drewniany, z dachem pokrytym łupkiem, posiadał piękne polichromie z 1605 roku i drewnianą późnorenesansową ambonę. Pod koniec XIX wieku polichromie w kościele w Jonsdorfie były uznawane za najpiękniejsze na Dolnym Śląsku. Niestety w 1904 roku kościół strawił pożar i na kolejne 70 lat stał się malowniczą ruiną, aż w latach 70-tych został całkowicie rozebrany.
Po wojnie tereny te zostały zasiedlone przez rodziny z Kresów Wschodnich (z Łoszniowa, Józefówki, Dubszcza) oraz przez osadników wojskowych.
